Od kiedy ludzie zaczęli upiększać swe otoczenie zielenią, zawsze pożądanymi składnikami układów kompozycyjnych były rośliny o niecodziennym wyglądzie, przyciągające wzrok oryginalnym pokrojem, kształtem i zabarwieniem liści lub zapachem kwiatów.

W dużych parkach taki efektownie wyglądający, samotny egzemplarz (soliter), odpowiednio wyeksponowany na neutralnym tle, spełniał funkcję ważnego akcentu w kompozycji. W XIX w. istniały nurty sztuki ogrodowej, zalecające wprowadzanie do tworzonych założeń licznych gatunków obcego pochodzenia. Mogli sobie na to pozwolić najbogatsi właściciele ziemscy i elita władzy. W takich założeniach, współcześnie pełniących często funkcję ogrodów dydaktycznych lub parków miejskich, cieszą oko okazałe egzemplarze tulipanowca amerykańskiego (Liriodendron tulipifera L.), ambrowca balsamicznego (Liquidambar styraciflua L.), czy glediczji trójcierniowej. (Gleditsia triacanthos L.). Możliwości stosowania egzotycznych drzew w ogrodach limitowały nie tylko koszty ich pozyskania, ale przede wszystkim tolerancja poszczególnych gatunków na miejscowe warunki klimatyczne. Dlatego w Polsce najwięcej spotykamy ich w zachodniej części kraju, a szczególnie na Nizinie Śląskiej (Wrocław z okolicą) i w województwie zachodniopomorskim.
Współcześnie, w nieustannym poszukiwaniu nowych, atrakcyjnych form dekoracji roślinnych, sięgamy po gatunki z coraz bardziej odległych stron. Dotyczy to szczególnie kompozycji okolicznościowych i przeznaczonych do ...