Istotę zjawiska mikoryzy odkrył w drugiej połowie XIX w. Polak z pochodzenia ? Franciszek Dionizy Kamieński. Badając rozwój i budowę anatomiczną korzeniówki (roślina owadożerna z rodziny pływaczowatych), zwrócił on uwagę na zjawisko współżycia tej rośliny z grzybami. Zapoczątkował tym samym rozwój prac nad tym problemem (prace z 1880 i 1881 r.). Nazwę ?grzybokorzeń? ? mycorrhiza zaproponował w 1885 r. niemiecki badacz Frank. Zwrot ten, określający nowy symbiotyczny organ, powstały z połączenia rośliny i grzyba, był tak trafny, że stosowany jest do dziś. Równie udany okazał się, poprzedzony wnikliwymi badaniami anatomii i morfologii korzeni, zaproponowany przez tego autora pierwszy podział mikoryz, który z małymi modyfikacjami aktualny jest do dziś.

Ze względu na charakter kontaktu grzybni z komórkami korzenia, Frank dokonał podziału mikoryz na dwa zasadnicze rodzaje. Wyróżnił mikoryzę zewnętrzną, obecnie zwaną ektomikoryzą, i wewnętrzną, czyli endomikoryzę. Nieco później opisano formę pośrednią ? ektendomikoryzę i mikoryzę peritroficzną.

Ektomikoryza i endomikoryza

Ektomikoryza (mikoryza zewnętrzna) to typ mikoryzy, który występuje prawie u wszystkich gatunków drzew, zarówno nagozalążkowych, np. z rodzaju: Pinus, Picea, Abies, Larix, Tsuga, jak i okrytozalążkowych, takich jak rodzaje Salix, Populus, Quercus, Betula, Fagus, Alnus

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?