Sieciowe dysproporcje
Małgorzata Słodowa-Hełpa, Ryszard Węckowski
Niekwestionowana ekspansja inwestycyjna i znaczny postęp w zakresie wyposażenia w sieć wodno-kanalizacyjną nie może przysłaniać wielu wyraźnych dysproporcji, zarówno w przekroju regionalnym, w układzie wieś-miasto, jak i w obrębie samego systemu, czyli w poziomie i tempie przyrostu sieci wodociągowej oraz kanalizacyjnej. Negatywne konsekwencje takiego stanu rzeczy nie wymagają szerokiego komentarza.
Wodociągowy dualizm
W 2000 r. na 100 km2 powierzchni przypadało w Polsce średnio 67,76 km rozdzielczej sieci wodociągowej. O dużym przestrzennym zróżnicowaniu gęstości tej sieci świadczy najlepiej fakt, że różnica między województwem najlepiej i najgorzej wyposażonym w sieć wodociągową była aż 4,5-krotna. Średnia dla woj. śląskiego wynosiła bowiem ponad 140 km na 100 km2, zaś dla woj. zachodniopomorskiego jedynie nieco ponad 31 km na 100 km2. Należy równocześnie podkreślić, że dane w przekroju wojewódzkim nie oddają w pełni skali i charakteru tego przestrzennego zróżnicowania, dysproporcje ujawniają się wyraźniej w przekroju powiatowym i gminnym, często też diametralnie różnią się wartości dla miast i wsi. Średnio w Polsce sieć wodociągowa jest 4,3 razy lepiej rozwinięta w miastach niż na wsi. W skali województw dysproporcje między obszarami miejskimi a wiejskimi wahają si...