Fosfor przyczynia się do eutrofizacji zbiorników wodnych oraz ich znacznego wtórnego zanieczyszczenia przez obumierające organizmy. Nawet niewielkie ilości tego pierwiastka mogą silnie oddziaływać na jakość wody, ponieważ kumuluje się on w środowisku. Ze względu na to duży nacisk kładzie się na zmniejszenie ładunku fosforu, odprowadzanego do wód z oczyszczonymi ściekami.

O wyborze metody usuwania fosforu ze ścieków decyduje ich charakterystyka. Najważniejszym czynnikiem jest stosunek węgla do fosforu w ściekach doprowadzanych do oczyszczalni biologicznej. Warunki niekorzystne dla biologicznej defosfatacji występują gdy stosunek ChZT/P <= 36 (w niektórych opracowaniach jest 40). W takiej sytuacji organizmy osadu czynnego nie są w stanie pobrać ze ścieków rozpuszczonych form fosforu, którego nadmiar jest odprowadzany do odbiornika. Zapobiec temu można przez zastosowanie chemicznego strącania.

Dawkowanie reagentów

Chemiczne strącanie fosforu polega na przekształceniu rozpuszczalnych form fosforu (ortofosforanów) w związki nierozpuszczalne, które będą usunięte na drodze sedymentacji w osadnikach. W tym celu do ścieków dawkuje się reagenty powodujące koagulację (siarczan żelazawy lub żelazowy, chlorek żelazowy, siarczan glinu, wapno). Wyboru reagenta dokonuje się w zależności od odczynu pH oczyszczanych ścieków. Należy wybrać taki związek, którego sól fosforowa w danym zakresie pH charakteryzuje się najmniejszą rozpuszczalnością. P...