Przedstawiony w lipcowo-sierpniowym wydaniu miesięcznika „Recykling” artykuł pt. „Makulatura – odpad czy surowiec?”, w którym zawarto dwa skrajne stanowiska w tej sprawie, świetnie odzwierciedla dyskusję, która toczy się również na poziomie Unii Europejskiej w związku z planowaną nowelizacją tzw. dyrektywy ramowej o odpadach (75/442/EWG).

W potocznym rozumieniu „makulatura” oznacza wszelkie odpady powstałe z wyrobów wytworzonych z papieru lub tektury, w tym również odpady opakowaniowe wykonane z tych materiałów. Natomiast wg normy PN-EN 643:95 (europejski wykaz znormalizowanych rodzajów i odmian makulatury) makulaturą są odpowiednio przygotowane odpady z papieru lub tektury, tj. posegregowane na rodzaje i odmiany w ten sposób, że stanowią surowiec do wtórnego przetworzenia w zakładach recyklingu (przede wszystkim w papierniach). Ustalenie granicy między definicją odpadu a makulatury jest w wielu przypadkach bardzo trudne. Jeśli posiadamy odpady czyste i jednorodne materiałowo, np. pudła poużytkowe z tektury trzywarstwowej, to taki odpad jest jednocześnie określonym rodzajem makulatury.
Krajowe regulacje prawne nie odróżniają odpadu od surowca wtórnego, a w świetle definicji zawartych w Ustawie z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (DzU nr 62, poz. 628, ze zm.) makulatura jest odpadem, który może być zakwalifikowany do wielu kategorii. Sytuacja ta nie odpowiada praktyce rynkowej, gdyż występuje istotna różnica pomiędz...