Pamiętając o Wojtku…
12 października 2005 r. Wydawnictwa Komunalne poniosły niepowetowaną stratę. Niespodziewana, tragiczna śmierć Redaktora Naczelnego „Przeglądu Komunalnego” i prezesa Zarządu spółki Abrys, Wojciecha Dutki, spowodowała nagłą pustkę, która nie znajdzie wypełnienia.
W ramach założonej przez siebie firmy Abrys stworzył Wydawnictwa Komunalne, wydające „Przegląd Komunalny”, „Recykling”, „Czystą Energię”, „Wodociąg-Kanalizację” oraz „Leksykon Techniki Komunalnej”. Za działalność zawodową i społeczną odznaczony został Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Gospodarki Przestrzennej”, Odznaką Honorową Miasta Poznania, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej” oraz Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”.
W pracach założonego przez siebie wydawnictwa Wojtek uczestniczył do ostatniej chwili swego aktywnego życia. Wyznawał zasadę, że praca redakcyjna to także bycie razem, tworzące silną więź całego zespołu. Nigdy nie była to dla Niego działalność zdawkowa i przelotna. Chwila bolesnych okoliczności to czas na refleksję i rozważania nad nagle przerwaną pracą naszego Redaktora.
Mgr inż. Wojciech Dutka urodził się 31 grudnia 1946 r. w Zbąszyniu. W 1970 r. ukończył Wydział Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. Studiował także na Wydziale Ekonomii Akademii Ekonomicznej w Poznaniu oraz we Francuskim Instytucie Zarządzania w Warszawie, gdzie ukończył studium menedżerskie. Ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania przedsiębiorstwami na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, inżynierii materiałowej na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i ochrony wód podziemnych na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Odbył także polsko-belgijski program szkoleniowy aktywizacji małych i średnich przedsiębiorstw. Był dyplomowanym likwidatorem przedsiębiorstw państwowych oraz arbitrem z listy Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Pracował w Zakładzie Radiospektroskopii Instytutu Fizyki PAN w Poznaniu, kierował Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym POWOGAZ w Poznaniu. W 1991 r. założył Fundację Polskie Urządzenia Komunalne, której przez kilka lat był prezesem. Był członkiem rady nadzorczej Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Poznaniu (1993-1998). W tym samym okresie przewodniczył Tymczasowej Radzie Gospodarki Wodnej Dorzecza Rzeki Warty przy Regionalnym Zarządzie Gospodarki Wodnej. Był współzałożycielem regionalnego oddziału Polskiej Izby Ekologii w Poznaniu. W 1989 r. zaangażował się w działalność samorządową jako radny Rady Miejskiej Lubonia. Był delegatem do Sejmiku Samorządowego Województwa Poznańskiego i członkiem prezydium oraz przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska. W trzeciej kadencji wyborów samorządowych został wybrany na członka Rady Powiatu Poznańskiego. W Luboniu działał w Stowarzyszeniu Kulturalno-Oświatowym „Forum Lubońskie”, był współzałożycielem Lubońskiej Fundacji Ekologicznej „Zielona Fundacja” oraz członkiem redakcji lokalnego miesięcznika „Wieści Lubońskie”. Uczestniczył w pracach różnych komitetów społecznych budujących wodociągi, linie telefonicznie i sieci gazowe. Zainicjował organizowanie Międzynarodowego Zjazdu Ekologicznego, odbywającego się od dziewięciu lat w trakcie Międzynarodowych Targów Ekologicznych POLEKO w Poznaniu, oraz wielu imprez edukacyjnych towarzyszących Targom i Zjazdowi. Był członkiem Polskiego Klubu Ekologicznego, Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych oraz Towarzystwa Konsultantów Polskich.
W testamencie wypełnionym życiem Wojtek pozostawił ślad czyniony ręką i umysłem, dobrym sercem i uczynkiem. Był w szczycie życiowej aktywności zawodowej, w wieku, który uśmierza brutalność i niepokoje, odwodzi od nadmiernych wysiłków, daje wyrozumiałość i pogodę oraz stwarza umiejętność wspomagania innych radą dojrzałą i życiową. Każdy z nas takiej rady doświadczył i z niej skorzystał.
Wojtek miał życie barwne, aktywne, urozmaicone, był wzorem obywatela czynnego i ofiarnego. Stworzył określone środowisko zawodowe i zespół pracowników, a przy ich pomocy instrumenty opiniotwórcze, mogące nie tylko szeroko oddziaływać, ale także kształtować opinię publiczną. Działał nie w pojedynkę, ale nowocześnie, zespołowo. Umiał sprawnie organizować, pokonywać trudności w wielu sytuacjach życiowych. Potrafił skupić wokół siebie dwa kręgi współpracowników. Jedni współdziałali z Nim w służbie ochrony środowiska i gospodarki komunalnej, drudzy w służbie lokalnemu społeczeństwu. Kręgi Jego bliższych i dalszych współpracowników były niezależne od wieku. Wojtek promował wszędzie swój młody wiekiem zespół. Był Mistrzem, który uczył i zarazem wychowywał, często kadry dla innych. Wielu pod Jego kierunkiem zdobyło pierwsze szlify zawodowe, robiąc następnie kariery w innych jednostkach. To rzadka cecha. Podobnie jak umiejętność szczerego cieszenia się z najmniejszego nawet sukcesu odniesionego przez innych. Wojtkowi sprawiało niekłamaną przyjemność, gdy komuś z Jego otoczenia coś się udało. A do wielu sukcesów sam się przyczynił, co głęboko zapadło w pamięć ludzi, którym pomógł.
Wszystko podlega przemianom i musi się przekształcać. W pracy z innymi i dla innych, której się podjęliśmy z własnej, nieprzymuszonej woli, nie zmieniamy świata na lepsze. Możemy jednak próbować go modyfikować, aby w nim godnie żyć. Obecnie stanęliśmy przed wyborem. Musimy być. Ale musimy określić, w jaki sposób, jaki wymiar i sens nadać temu „być” – kontynuując jednocześnie dzieło Wojtka. Patrzeć należy obecnie w przyszłość, a przyszłość zobowiązuje do solidnego działania. Zespół to nie tłum, który zaraz się rozejdzie, lecz społeczność powiązana wspólnym działaniem i wzajemnym zobowiązaniem. Także zobowiązaniem wobec Wojtka i Jego dzieła.
Pamiętając o Wojtku, musimy korzystać z Jego wyobraźni. Wyobraźnia rozwija przed nami stale odnawiający się obraz tego, co możliwe. I właśnie z tym obrazem konfrontować będziemy zawsze to, czego się obawiamy i to, w czym pokładamy nadzieję. W niej przypomnimy sobie stanowisko Wojtka, że pewnego dnia możliwe będzie przekształcenie świata obecnego w jakiś inny, lepszy. Skończy się więc czas żałoby, zacznie się czas nadziei i wytężonej pracy. I nie będzie to nasze pożegnanie Wojtka, ale twórcze rozwinięcie Jego dokonań. Zgodnie z realizowaną przez Niego filozofią życia.
Krzysztof Kasprzak
przewodniczący Rady Programowej Wydawnictw Komunalnych
W ramach założonej przez siebie firmy Abrys stworzył Wydawnictwa Komunalne, wydające „Przegląd Komunalny”, „Recykling”, „Czystą Energię”, „Wodociąg-Kanalizację” oraz „Leksykon Techniki Komunalnej”. Za działalność zawodową i społeczną odznaczony został Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Gospodarki Przestrzennej”, Odznaką Honorową Miasta Poznania, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej” oraz Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”.
W pracach założonego przez siebie wydawnictwa Wojtek uczestniczył do ostatniej chwili swego aktywnego życia. Wyznawał zasadę, że praca redakcyjna to także bycie razem, tworzące silną więź całego zespołu. Nigdy nie była to dla Niego działalność zdawkowa i przelotna. Chwila bolesnych okoliczności to czas na refleksję i rozważania nad nagle przerwaną pracą naszego Redaktora.
Mgr inż. Wojciech Dutka urodził się 31 grudnia 1946 r. w Zbąszyniu. W 1970 r. ukończył Wydział Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. Studiował także na Wydziale Ekonomii Akademii Ekonomicznej w Poznaniu oraz we Francuskim Instytucie Zarządzania w Warszawie, gdzie ukończył studium menedżerskie. Ukończył studia podyplomowe z zakresu zarządzania przedsiębiorstwami na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, inżynierii materiałowej na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej i ochrony wód podziemnych na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Odbył także polsko-belgijski program szkoleniowy aktywizacji małych i średnich przedsiębiorstw. Był dyplomowanym likwidatorem przedsiębiorstw państwowych oraz arbitrem z listy Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Pracował w Zakładzie Radiospektroskopii Instytutu Fizyki PAN w Poznaniu, kierował Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym POWOGAZ w Poznaniu. W 1991 r. założył Fundację Polskie Urządzenia Komunalne, której przez kilka lat był prezesem. Był członkiem rady nadzorczej Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Poznaniu (1993-1998). W tym samym okresie przewodniczył Tymczasowej Radzie Gospodarki Wodnej Dorzecza Rzeki Warty przy Regionalnym Zarządzie Gospodarki Wodnej. Był współzałożycielem regionalnego oddziału Polskiej Izby Ekologii w Poznaniu. W 1989 r. zaangażował się w działalność samorządową jako radny Rady Miejskiej Lubonia. Był delegatem do Sejmiku Samorządowego Województwa Poznańskiego i członkiem prezydium oraz przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska. W trzeciej kadencji wyborów samorządowych został wybrany na członka Rady Powiatu Poznańskiego. W Luboniu działał w Stowarzyszeniu Kulturalno-Oświatowym „Forum Lubońskie”, był współzałożycielem Lubońskiej Fundacji Ekologicznej „Zielona Fundacja” oraz członkiem redakcji lokalnego miesięcznika „Wieści Lubońskie”. Uczestniczył w pracach różnych komitetów społecznych budujących wodociągi, linie telefonicznie i sieci gazowe. Zainicjował organizowanie Międzynarodowego Zjazdu Ekologicznego, odbywającego się od dziewięciu lat w trakcie Międzynarodowych Targów Ekologicznych POLEKO w Poznaniu, oraz wielu imprez edukacyjnych towarzyszących Targom i Zjazdowi. Był członkiem Polskiego Klubu Ekologicznego, Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych oraz Towarzystwa Konsultantów Polskich.
W testamencie wypełnionym życiem Wojtek pozostawił ślad czyniony ręką i umysłem, dobrym sercem i uczynkiem. Był w szczycie życiowej aktywności zawodowej, w wieku, który uśmierza brutalność i niepokoje, odwodzi od nadmiernych wysiłków, daje wyrozumiałość i pogodę oraz stwarza umiejętność wspomagania innych radą dojrzałą i życiową. Każdy z nas takiej rady doświadczył i z niej skorzystał.
Wojtek miał życie barwne, aktywne, urozmaicone, był wzorem obywatela czynnego i ofiarnego. Stworzył określone środowisko zawodowe i zespół pracowników, a przy ich pomocy instrumenty opiniotwórcze, mogące nie tylko szeroko oddziaływać, ale także kształtować opinię publiczną. Działał nie w pojedynkę, ale nowocześnie, zespołowo. Umiał sprawnie organizować, pokonywać trudności w wielu sytuacjach życiowych. Potrafił skupić wokół siebie dwa kręgi współpracowników. Jedni współdziałali z Nim w służbie ochrony środowiska i gospodarki komunalnej, drudzy w służbie lokalnemu społeczeństwu. Kręgi Jego bliższych i dalszych współpracowników były niezależne od wieku. Wojtek promował wszędzie swój młody wiekiem zespół. Był Mistrzem, który uczył i zarazem wychowywał, często kadry dla innych. Wielu pod Jego kierunkiem zdobyło pierwsze szlify zawodowe, robiąc następnie kariery w innych jednostkach. To rzadka cecha. Podobnie jak umiejętność szczerego cieszenia się z najmniejszego nawet sukcesu odniesionego przez innych. Wojtkowi sprawiało niekłamaną przyjemność, gdy komuś z Jego otoczenia coś się udało. A do wielu sukcesów sam się przyczynił, co głęboko zapadło w pamięć ludzi, którym pomógł.
Wszystko podlega przemianom i musi się przekształcać. W pracy z innymi i dla innych, której się podjęliśmy z własnej, nieprzymuszonej woli, nie zmieniamy świata na lepsze. Możemy jednak próbować go modyfikować, aby w nim godnie żyć. Obecnie stanęliśmy przed wyborem. Musimy być. Ale musimy określić, w jaki sposób, jaki wymiar i sens nadać temu „być” – kontynuując jednocześnie dzieło Wojtka. Patrzeć należy obecnie w przyszłość, a przyszłość zobowiązuje do solidnego działania. Zespół to nie tłum, który zaraz się rozejdzie, lecz społeczność powiązana wspólnym działaniem i wzajemnym zobowiązaniem. Także zobowiązaniem wobec Wojtka i Jego dzieła.
Pamiętając o Wojtku, musimy korzystać z Jego wyobraźni. Wyobraźnia rozwija przed nami stale odnawiający się obraz tego, co możliwe. I właśnie z tym obrazem konfrontować będziemy zawsze to, czego się obawiamy i to, w czym pokładamy nadzieję. W niej przypomnimy sobie stanowisko Wojtka, że pewnego dnia możliwe będzie przekształcenie świata obecnego w jakiś inny, lepszy. Skończy się więc czas żałoby, zacznie się czas nadziei i wytężonej pracy. I nie będzie to nasze pożegnanie Wojtka, ale twórcze rozwinięcie Jego dokonań. Zgodnie z realizowaną przez Niego filozofią życia.
Krzysztof Kasprzak
przewodniczący Rady Programowej Wydawnictw Komunalnych
