Zakres podmiotów ustawy
Odpowiedzialność za szkody w środowisku
Wzorem dyrektywy 2004/35/WE Ustawa z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (DzU nr 75, poz. 493) nie obejmuje swoim zakresem szkód wyrządzonych w środowisku (zagrażających mu) przez każdego, a tylko – co do zasady – szkody wyrządzone przez wskazane podmioty.
Zgodnie z art. 2 przepisy ustawy dotyczą szkód zagrażających lub spowodowanych przez działalność podmiotu korzystającego ze środowiska, przy czym chodzi o trzy rodzaje takiej działalności. Jest to działalność stwarzająca ryzyko szkody w środowisku (ust. 1 pkt 1), inna działalność niż ta, o której mowa w pkt. 1, jeżeli dotyczy gatunków chronionych lub chronionych siedlisk przyrodniczych, a zagrożenie lub szkoda wystąpiły z winy podmiotu korzystającego ze środowiska (ust. 1 pkt 2) oraz działalność powodująca emisję rozproszoną, pochodzącą z wielu źródeł – jednak tylko wówczas, gdy możliwe jest ustalenie związku przyczynowego między bezpośrednim zagrożeniem szkodą w środowisku lub szkodą w środowisku a działalnością podmiotu korzystającego ze środowiska (ust. 2).
Ustawowa niekonsekwencja
Dla ustalenia podmiotowego zakresu obowiązywania ustawy konieczne jest więc wyjaśnienie kilku kwestii.
Przepisy ustawy odnoszą się do działalności podmiotu korzystającego ze środowiska, którym jest – zgodnie z art. 3 pkt 20 Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska – p...
Wzorem dyrektywy 2004/35/WE Ustawa z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (DzU nr 75, poz. 493) nie obejmuje swoim zakresem szkód wyrządzonych w środowisku (zagrażających mu) przez każdego, a tylko – co do zasady – szkody wyrządzone przez wskazane podmioty.
Zgodnie z art. 2 przepisy ustawy dotyczą szkód zagrażających lub spowodowanych przez działalność podmiotu korzystającego ze środowiska, przy czym chodzi o trzy rodzaje takiej działalności. Jest to działalność stwarzająca ryzyko szkody w środowisku (ust. 1 pkt 1), inna działalność niż ta, o której mowa w pkt. 1, jeżeli dotyczy gatunków chronionych lub chronionych siedlisk przyrodniczych, a zagrożenie lub szkoda wystąpiły z winy podmiotu korzystającego ze środowiska (ust. 1 pkt 2) oraz działalność powodująca emisję rozproszoną, pochodzącą z wielu źródeł – jednak tylko wówczas, gdy możliwe jest ustalenie związku przyczynowego między bezpośrednim zagrożeniem szkodą w środowisku lub szkodą w środowisku a działalnością podmiotu korzystającego ze środowiska (ust. 2).
Ustawowa niekonsekwencja
Dla ustalenia podmiotowego zakresu obowiązywania ustawy konieczne jest więc wyjaśnienie kilku kwestii.
Przepisy ustawy odnoszą się do działalności podmiotu korzystającego ze środowiska, którym jest – zgodnie z art. 3 pkt 20 Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska – p...
