Przy projektowaniu osadników gnilnych bardzo ważnym elementem jest objętość zbiornika oraz rozwiązania konstrukcyjne, takie jak wlot i wylot, liczba komór oraz rodzaj otworu w przegrodzie, a także stosunek długości boków i objętości komór. Powyższe elementy powinny być tak zaprojektowane, aby otrzymać jak najlepsze efekty oczyszczania.

Pojemność nominalna zbiornika osadnika gnilnego zgodnie z normą1 nie może być mniejsza od 2 m3, lecz wiele wytycznych2 proponuje by minimalna pojemność czynna wynosiła 3 m3.
Podczas projektowania osadników wielokomorowych obowiązuje zasada, że pojemność pierwszej komory jest największa. Stosunek pojemności komór przy osadniku dwukomorowym powinien wynosić 2:1, natomiast przy trzykomorowym 2:1:1. Założenie to jest zasadne z uwagi na większą ilość zakumulowanego osadu i kożucha w pierwszej komorze osadnika gnilnego.
Stosunek szerokości do długości osadnika powinien wynosić 1:2. Według Seablooma i in.3 stosunek ten powinien wynosić 1:3 i więcej, z uwagi na zmniejszoną ilość powstałych zawirowań, co poprawia osiadanie zawiesiny. Według nich osadniki gnilne powinny być zbiornikami płytkimi i długimi, ponieważ trajektoria cząstki osiadającej jest wtedy krótka i zwiększa to prawdopodobieństwo zakumulowania cząstki w osadzie 3.
Średnica wlotu do osadnika wg normy

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?