Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe cz. II
Na priorytetowe siedlisko Natura 2000, opisywane kodem *91E0, składa się wiele podtypów lasów występujących w dolinach rzek i strumieni, w górach i na niżu. Z poprzedniego artykułu wiemy, iż są to ekosystemy bardzo bogate pod względem różnorodności biologicznej. W związku z powyższym, lasy łęgowe są niezmiernie ważnym składnikiem polskiej i europejskiej przyrody, zwłaszcza że odgrywają znaczącą rolę w cyklach przyrody ożywionej i nieożywionej (m.in. obieg wody, węgla i pierwiastków biogennych).
Lasy łęgowe są również bardzo ważne z punktu widzenia działalności człowieka, porastając doliny rzeczne, które są często „gorącymi punktami” licznych inwestycji.
Zupełnie niedawno, czyli jeszcze ok. 1000 lat temu, lasy łęgowe były najczęściej spotykanym typem roślinności w dolinach rzek i innych cieków. Nie było ich jedynie przy korytach największych rzek, gdzie zastępowały je ziołorośla i zarośla wierzb krzewiastych, które mogły bez uszczerbku znieść wczesnowiosenny spływ kry. W poprzednim artykule wskazano, że w zależności od wielkości danego cieku oraz tego, czy rozważany jest jego górny, czy dolny bieg, brzegi jego koryta będą porastać różne zbiorowiska łęgowe. W dolinach dużych rzek spotkać można przede wszystkim łęgi topolowe i wierzbowe, w dolinach mniejszych cieków będą to głównie łęgi olszowe i jesionowe. Najczęściej bywa tak...
