Natlenianie strefy korzeniowej przez wierzbę
Fitoremediacja należy do metod ekstensywnych, wymagających niskich nakładów finansowych oraz zazwyczaj długiego czasu prowadzenia procesu. Nowym zjawiskiem i kierunkiem badań w tym obszarze jest fitoaeracja, a więc zdolność niektórych roślin, szczególnie hydrofitów czy też wierzb, topoli i olch, do wprowadzania tlenu do strefy korzeniowej.
Fitoremediacja wykorzystuje różnorodne gatunki roślin do odnowy i oczyszczenia skażonych wód gruntowych i powierzchniowych, powietrza, gleb, w tym terenów zdegradowanych, np. składowisk odpadów, oraz do usuwania zanieczyszczeń z substancji odpadowych takich jak ścieki, odcieki składowiskowe, osady ściekowe czy odpady komunalne1, 2. Ze względu na wielość procesów jednostkowych oraz cel fitoremediacji w środowisku wprowadzono definicje poszczególnych jej mechanizmów3. W fitoremediacji stosuje się wiedzę, metody i techniki wykorzystywane w wielu dziedzinach nauki i inżynierii: botanice, fizjologii roślin, genetyce roślin, biotechnologii, agronomii, inżynierii środowiska, fitotoksykologii, entomologii, fitopatologii, hydrogeologii, meteorologii czy chemii środowiska. Procesy jednostkowe zachodzące podczas fitoremediacji tworzą sumę oddziaływania roślin na skażone środowisko, co uznaje się za fitorestorację. Udział roślin w fitoremediacji określa się na podstawie operacji jednostkowych, które zdefiniowano po...
