Parki w obszarach zurbanizowanych łączą funkcje przyrodnicze i kulturowe. To, co odróżnia parki nadrzeczne od innych elementów systemu zieleni miejskiej, to powiązanie z układem hydrograficznym. Cechą parków nadrzecznych jest ich linearny układ, a pożądanym celem – powiązanie w spójny system, zapewniający ciągłość korytarzy dolinnych, która, niestety, często bywa zaburzona na skutek urbanizacji nabrzeży i lokalizacji infrastruktury technicznej i komunikacyjnej1.
 
Miejskie parki, zlokalizowane w dolinach rzecznych, nie tylko chronią ekosystemy wodne i przywodne, ale także umożliwiają tworzenie zarówno korytarzy migracji zwierząt, jak i nadwodnych szlaków turystycznych i rekreacyjnych. Stanowią one istotny zwornik między zurbanizowaną tkanką miasta a strukturą otwartego krajobrazu2, wiążąc dzielnicowe i miejskie tereny rekreacyjne z cennymi obszarami wypoczynku w strefie podmiejskiej, co dobrze ilustruje schemat projektowanego systemu parków rzecznych Krakowa (rys. 1).
W USA tradycje w zakresie zagospodarowania terenów nadrzecznych sięgają 1894 r., kiedy to założono w Bostonie system parków rzecznych, tzw. Emerald Necklace. Układ hydrograficzny stał się również osnową poznańskiego układu klinów zieleni w oparciu o rzekę Wartę i jej dopływy: Bogdankę i Cybinę. Idea ta przyświeca nadal tworzeniu &bd...

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?