Planowanie przestrzenne a krajobraz
Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne powinno określać kierunki rozwoju, przeznaczenie oraz sposób zagospodarowania terenów w wymiarze fizyczno-geograficznym, w tym przyrodniczym, estetycznym, a także historyczno-kulturowym. Od tego bowiem zależy, jak będzie wyglądała przestrzeń, która nas otacza. Jednak w praktyce stanowienia i stosowania prawa w tym obszarze uwzględnianie charakteru, ochrona czy wreszcie właściwe kształtowanie krajobrazu nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się to wydawać.
Jednym z trudniejszych do obiektywnej identyfikacji elementów terenu jest samo pojęcie krajobrazu. O ile w polskim ustawodawstwie nie zdefiniowano tego terminu, o tyle można wskazać na definicję „walorów krajobrazowych”, zawartą w Ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU nr 92, poz. 880, z późn. zm. – u.o.p.). Zgodnie z art. 5 pkt 23, są to wartości ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nim rzeźba terenu, twory i składniki przyrody, ukształtowane przez siły przyrody lub działalność człowieka. Natomiast przez „ochronę krajobrazu” rozumie się, zgodnie z art. 5 pkt 8 tej ustawy, zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu.
Z kolei w myśl Ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (DzU nr 162, poz. 1568) za „krajobraz kulturowy” uważa się przestrzeń historycznie ukształtowa...
