Z braków polegających na niedostatecznym uwzględnieniu ochrony krajobrazu w ustawie o ochronie przyrody z 1949 r. wyraźnie zdano sobie sprawę w połowie lat 60. XX w., kiedy w pracach Państwowej Rady Ochrony Przyrody (PROP) zrodziła się koncepcja tworzenia parków krajobrazowych i wyznaczania obszarów chronionego krajobrazu. Jednym z głównych jej celów było odciążenie parków narodowych i rezerwatów przyrody od masowego ruchu turystycznego, w szczególności od turystyki pobytowej.

W pierwotnej wersji twórcy tej koncepcji1 mieli na uwadze przede wszystkim interesy turystyki i rekreacji, dopiero znacznie później doszły motywy stricte przyrodnicze w parkach krajobrazowych. Wtedy wszakże akcentowano, że nie powinny być one traktowane jako tereny służące głównie celom turystycznym. Tymczasem poza parkami narodowymi i rezerwatami przyrody nie było w Polsce żadnej innej prawnej formy zabezpieczania obszarów o dostatecznie dużych walorach przyrodniczo-krajobrazowych w celu wykorzystywania ich do zaspokojenia potrzeb turystyczno-wypoczynkowych.

Rosnące potrzeby społeczne, związane ze spędzaniem wolnego czasu i wypoczynkiem, wymagały zapewnienia ludziom terenów o dużej atrakcyjności turystycznej. Formą prawną ochrony przyrody, zadaniem której było sprostanie tym oczekiwaniom miało być tworzenie parków krajobrazowych. Pierwotnie proponowano utworzenie kilkunastu takich parków jako osobnych jednostek organizacyjnych. Ponadto uznano, że pełn...