Ewodia Daniela (Tetradium daniellii (Benn.) Hartley) należy do rodziny rutowatych (Rutaceae). W stanie naturalnym występuje na Półwyspie Koreańskim i w północnych prowincjach Chin, aż po Mandżurię. Rośnie tam w lasach liściastych do 160 m n.p.m. Panuje tam klimat monsunowy z roczną sumą opadów około 600 mm, a termiczne minimum absolutne w niektóre zimy wynosi -22°C, zwykle jest wyższe. Została odkryta przez Williama Freemana Daniella (1818?1865) w 1860 r. i po raz pierwszy wprowadzona do uprawy w Arboretum Arnolda w Stanach Zjednoczonych. Do polskiego Arboretum Kórnickiego dotarła w 1928 r. z japońskiego Tokio.

Opis

Ewodia Daniela jest wysokim krzewem lub małym drzewem osiągającym 6?8 m wysokości, a w bardzo korzystnych warunkach może dorastać nawet do 15 m. Korona zwykle nisko osadzona, zaokrąglona, dość regularna, podobnej szerokości jak wysokości. Kora na starszych pędach i gałęziach szara, gładka, z jasnymi przetchlinkami. Na pniach jest ciemnoszara i gładka, czasami płytko spękana. Młode pędy są koliste, rzadko delikatnie czterokanciaste. Blizny liściowe szerokie, sierpowatego kształtu. Rdzeń pędów jest zwarty i ciągły. Pąki pojedyncze, siedzące, ułożone naprzeciwlegle, bez łusek, które zastępują małe listki pokryte rudawym kutnerem. Liście nieparzystopierzaste, długości do 35 cm, złożone z 7?11 listków.

Listki jajowate do podłużnie jajowatych, 5?12 cm długości, na wierzchołku zaostrzon...