Do serca przytul psa

Zanim zniknie w oceanie
struty ropą śledź ostatni,
a ostatnie trawy źdźbło przykryje pył.
Zanim w leśniczówce "Pranie"
gigantyczny motel stanie,
zanim ciszę leśną zmąci jazgot pił.
Zanim zniknie pod betonem osiedlowych skwerków reszta,
a w piwnicy odda ducha szara mysz.
Zanim wszystko, co zielone,
co w pachnącej trawie mieszka
rozniesiemy na podeszwach
wzdłuż i wszerz:

– Do serca przytul psa,
weź na kolana kota,
weź lupę, popatrz – pchła!
Daj spokój, pchła to też istota.
Za oknem zasadź bluszcz,
niech się gadzina wije.
A kiedy ciemno już i wszyscy śpią:
matka śpi, ojciec śpi,
babcia śpi, córka śpi, żona śpi
– zapylaj georginię!

Nim zatruje aerozol
do cna życie morskim światom
i przesłoni góry ciąg dymiących hałd.
Nim słowiki i skowronki
stracą głosy i umilkną
w metalicznym ryku rozwydrzonych aut.
Nim karmiona sztucznie krowa
da zielone, sztuczne mleko,
zanim wzruszysz się wąchając sztuczny kwiat.
Zanim naturalny erzac
w krew ci wejdzie tak daleko,
że polubisz plastikowy,
śmieszny świat.

– Do serca przytul psa,
weź na kolana kota.
Weź lupę, popatrz – pchła!
Daj spokój, pchła to też istota.
W jeżyny nura daj,
lub usiądź na mrowisku.
To może nie jest raj,
lecz trwaj tam, trwaj,
w jeżynach trwaj –
wiosna, maj, a ty trwaj,
a ty trwaj,
bo to jest w końcu wszystko!

"Do serca przytul psa", tekst: J. Kaczmarek, J. Skoczylas