Architektoniczna zieleń
Podstawową formą architektonicznego ładu przestrzennego jest linia i kąt prosty. Dlatego nasze miasta skazane są na prostokąty, kwadraty, prostopadłościany i sześciany oraz na wszelkie inne liniowe uproszczenia.
W dobie idei miast ogrodów zapoczątkowanej w końcu XIX w., w Anglii i rozwiniętej w pierwszej połowie XX w., chciano zrównoważyć tę przymusową ortogonalność otoczeniem rodem z angielskich ogrodów krajobrazowych. Realia nie były łaskawe dla tych zamierzeń. Rozległe przestrzenie o charakterze parkowym w drugiej połowie XX w. stały się „niewykorzystaną ekonomicznie rezerwą terenu” i zostały zabudowane. Niewielkie naturalistyczne enklawy roślin uległy naporowi cywilizacji, związanemu z pogorszeniem warunków siedliskowych, nie spełniając pokładanych w ich witalności nadziei. By nie zatracić idei wprowadzania do miast tkanki przyrodniczej, z czasem zaczęto stosować inne rozwiązania. Bazują one na starannie przemyślanym i wyraźnie określonym układzie przestrzennym, wiążącym formy ogrodowe i architektoniczne w jednolitej kompozycji. Wspólnym mianownikiem dla tych układów są porządki architektoniczne, a więc swego rodzaju „architektonizacja” form ogrodowych. Te formalne działania, wykorzystujące ideę przenikania się form ogrodowych i architek...
