Ulica jest kośćcem tworzącym i komponującym miasto, definiującym jego układ przestrzenno-funkcjonalny, umożliwiającym i wyznaczającym warunki komunikacji między ludźmi i środowiskami, obrazem jego bytu, życia i nierzadko trwałości historycznej. Miasto rozpoznawane jest często właśnie poprzez jej architekturę i funkcję strukturalną.

Ulica jako przestrzeń publiczna winna spełniać rygory ergonomiczno-logistyczne, wyrażone przez rzymskiego architekta Witruwiusza w I w. p.n.e. w trójjedynej formule architektury: dispositio + distributio + decor, tj. rozwiązanie techniczno-funkcjonalne + racjonalność ekonomiczna konstrukcji + stosowność i estetyka rozwiązania. Sebastian Sierakowski, pisząc w wydanej w Krakowie w 1812 r. „Architekturze obejmującej wszelki gatunek murowania i budowania” o drogach miejskich (czyli ulicach), wskazywał, iż powinny być one „krótkie, wygodne, bezpieczne i piękne”.
Powszechne wprowadzenie do poczty resorowanych pojazdów osobowych – dyliżansów wywołało zgubny wpływ nowej techniki transportu na jakość ruchu pieszych. Wybrukowane ulice umożliwiały zwiększanie prędkości jazdy, a brak chodników powodował kolizje z pieszymi. Dlatego w 1781 r. władze miejskie Warszawy wydały zarządzenie porządkowe, regulujące warunki ruchu i postoju pojazdów, dające pieszym możliwości nieskrępowanego ruchu przy budynkach. Odkryto więc ponownie potrzebę tego, co stosow...

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?