Bezwykopowa budowa przewodów podziemnych z zastosowaniem przecisków hydraulicznych z wierceniem pilotowym
Pierwsze wiertnice, udoskonalane w późniejszych latach i zaadaptowane do bezwykopowej budowy przewodów podziemnych, wywodzą się z górnictwa. Przykładem takiego urządzenia może być wiertnica do urabiania złóż węgla, opracowana i opatentowana w 1901 r. przez Amerykanina Alberta Balla.
Najprawdopodobniej jednym z pierwszych na świecie urządzeń służących do układania rur pod ziemią techniką bezwykopową była wiertnica skonstruowana w 1903 r. Urządzenie to służyło do przeciskania stalowych rur o niewielkich średnicach na odległość do 30 m.
Dynamiczny rozwój wiertnic stosowanych w technologii przecisków hydraulicznych datuje się na lata 30. ubiegłego wieku. Wdrożono wówczas wiele nowych rozwiązań konstrukcyjnych wiertnic, a wraz z nimi rozwijała się również sama technologia przecisków hydraulicznych. To właśnie w tych latach narodziła się idea przeciskania stalowych rur osłonowych wraz z przewiercaniem gruntu świdrem ziemnym. Zaczęto wówczas stosować pierwsze płyny wiertnicze w postaci wody do wspomagania urabiania gruntu oraz przeciskać rury betonowe przy pomocy siłowników hydraulicznych.
Kolejny okres intensywnego rozwoju technologii przecisków hydraulicznych to lata 60. XX w. Opracowano wówczas pierwszy system sterowania i kontroli dla tej metody. To właśnie na ten czas datują się początki technologii przecisków hydraulicznych ...
