W latach 2017-2018 uchwalono szereg ustaw, które wprowadziły do polskiego porządku prawnego szczególne zasady najmu lokali mieszkalnych należących do określonych właścicieli. Przepisy tych ustaw ingerują także, w różnym zakresie, w ogólne zasady ochrony praw lokatorów, co jeszcze bardziej skomplikowało i tak dotychczas nieprecyzyjne standardy ochrony tych praw.

W Konstytucji RP zawarto art. 75, który stanowi, że władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli oraz że ochronę praw lokatorów określa ustawa.

Geneza ochrony praw lokatorów

Obecnie obowiązująca w tym zakresie Ustawa z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. DzU z 2018 r. poz. 1234) miała w swoim założeniu wprowadzać jednolite standardy ochrony praw lokatorów, czyli osób zamieszkujących w cudzych lokalach na podstawie różnych tytułów prawnych. Chodziło w niej głównie o odejście od dominującego w okresie PRL administracyjnego charakteru przydziału mieszkań na rzecz modelu rynkowego opartego na swobodzie kształtowania umów. Wdrażaniu w życie ustawy o ochronie praw lokatorów towarzyszyło wiele kontrowersji związanych głównie z niekonsekwencjami w zakresie próby połączenia różnych w swej materii kwestii umów najmu (...