Rozliczenia na podstawie norm zużycia wody
Prosimy o zajęcie stanowiska w kwestii rozliczeń za odprowadzanie ścieków w oparciu o przeciętne normy zużycia wody. Nasze przedsiębiorstwo rozlicza odbiorców usług na podstawie odczytów wodomierzy, a w przypadku ich braku na podstawie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 14.01.2002 r. w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody w oparciu o liczbę osób korzystających z nieruchomości zadeklarowaną przez klienta. Zdarza się, że określona deklaratywnie liczba osób, a co za tym idzie wysokość ryczałtu, nie jest prawdziwa, bo zostje zaniżona.
Prosimy o informację:
1.                  Czy określając wielkość ryczałtu, przedsiębiorstwo może opierać się tylko i wyłącznie na informacji z rejestru zameldowań?
2.                  Czy w przypadku uzyskania innej informacji od klienta (deklaracja o wyprowadzeniu się części osób zameldowanych) spółka może w dalszym ciągu opierać się jedynie na rejestrze i czy w razie sporu istnieje możliwość „wymuszenia” takiego sposobu rozliczania?
Ani Ustawa z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (DzU z 2006 r. nr 123, poz. 858, ze zm.), ani wydane na jej podstawie Rozporządzenia: Ministra Budownictwa z 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzanie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzania ścieków (DzU nr 127, poz. 886) oraz Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 14 stycznia 2002 r. w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody (DzU nr 8, poz. 70), nie określają szczegółowych zasad dokonywania rozliczeń w oparciu o przeciętne normy zużycia wody. Nie wskazują źródła informacji o ilości osób zamieszkujących w poszczególnych mieszkaniach, tj. ilości mieszkańców w poszczególnych gospodarstwach domowych.
Zgodnie z postanowieniami art. 6 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy, umowa o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków zawarta z odbiorcą usług powinna zawierać m.in. postanowienia o ilości i jakości świadczonych usług wodociągowych lub kanalizacyjnych oraz o warunkach ich świadczenia, a także określać sposoby i terminy wzajemnych rozliczeń.
Oznacza to zatem, że sposób ustalania ilości wody pobranej przez wszystkich członków danego gospodarstwa domowego (mieszkania) winien być określony w umowie o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków zawartej z odbiorcą usług. Przedsiębiorstwo może domagać się spełnienia warunków określonych w umowie, a w przypadku braku ich spełnienia zastosować sankcje z niej wynikające.
Sposób ustalania ryczałtu w oparciu o informacje z rejestru zameldowania wydaje się uzasadniony. Zmiany w zakresie stanu zameldowania, także tymczasowe, powinny być bowiem zgłaszane do właściwego biura meldunkowego, zgodnie z postanowieniami Ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 27 grudnia 2010 r. w sprawie zgłaszania i przyjmowania danych niezbędnych do zameldowania i wymeldowania oraz prowadzenia ewidencji ludności i ewidencji wydanych i unieważnionych dowodów osobistych.
Strony mogą ustalić w umowie, że odbiorca usług przekazywać będzie pisemne informacje (odpowiednio udokumentowane) o ilości osób w gospodarstwie domowym oraz o zmianach w tym zakresie. Dokumentem tym może być wypis z rejestru meldunkowego lub np. potwierdzenie pobytu dziecka do lat siedmiu poza miejscem zameldowania przez trzy miesiące.
Na podstawie: Maria Bakalarczyk: Rozliczenia na podstawie norm zużycia wody. „Zeszyty IGWP” 6/2011.
 
Tryb wdrożenia taryf
Nasze przedsiębiorstwo złożyło wniosek o zatwierdzenie taryf na dostarczaną wodę i odprowadzane ścieki 19 stycznia 2011 r. Termin obowiązywania dotychczasowych taryf upływał 31 marca 2011 r. Proponowane nowe taryfy zostały pozytywnie zweryfikowane przez burmistrza i były przedmiotem obrad dwóch komisji rady miejskiej. Z uwagi na negatywne stanowisko członków tych komisji przewodniczący rady zadecydował o nieprzedkładaniu taryf pod obrady sesji rady miasta.
Czy taryfy złożone przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne do burmistrza w celu ich późniejszego zatwierdzenia przez radę gminy wchodzą w życie z mocy prawa w trybie art. 24 ust. 8 Ustawy z 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, także w sytuacji gdy burmistrz pozytywnie zweryfikował taryfy, lecz radzie gminy nie przedłożono wniosku o ich zatwierdzenie?
Termin złożenia wniosku o zatwierdzenie taryf określa art. 24 ust. 2 Ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (DzU z 2006 r. nr 123, poz. 858, ze zm., zwana dalej ustawą).
Termin złożenia wniosku przez spółkę został zachowany. Ponadto, wg art. 24 ust. 4 ustawy, do sprawdzenia, czy taryfy i plan zostały opracowane zgodnie z przepisami ustawy oraz do weryfikacji kosztów pod względem celowości ich ponoszenia, zobowiązany został wójt (burmistrz, prezydent miasta).
Zgodnie z art. 24 ust. 5 ustawy, rada gminy upoważniona natomiast została do podejmowania uchwał o zatwierdzeniu taryf albo o odmowie ich zatwierdzenia, jeżeli zostały one sporządzone niezgodnie z przepisami. Ograniczono równocześnie termin podjęcia uchwały w przedmiotowej sprawie do 45 dni od dnia złożenia wniosku.
W takim przypadku informacja przewodniczącego rady miejskiej o rezygnacji z objęcia tematem obrad rady miejskiej sprawy zatwierdzenia proponowanych taryf nie jest równoznaczna z podjęciem odpowiedniej uchwały w przedmiotowej sprawie. Ustawa nie wprowadziła ponadto obowiązku uzyskiwania opinii komisji problemowych rady gminy w zakresie wnioskowanych taryf. W wyniku braku wymaganej uchwały rady miejskiej, tj. braku uchwały zatwierdzającej taryfy, jak i braku uchwały o niezatwierdzeniu taryf, zgodnie z art. 24 ust. 8 ustawy, taryfy wnioskowane przez spółkę wejdą w życie po upływie 70 dni od dnia złożenia wniosku o ich zatwierdzenie, czyli w terminie wskazanym w druku wniosku. Innymi słowy, taryfy wejdą w życie w trybie ustawowym określonym w art. 24 ust. 8 ustawy.
Stosownie do treści art. 24 ust. 9 ustawy, Spółka zobowiązana jest do ogłoszenia tych taryf w miejscowej prasie lub w sposób zwyczajowo przyjęty, w terminie co najmniej siedem dni przed dniem wejścia ich w życie.
 
Na podstawie: Maria Bakalarczyk: Tryb wdrożenia taryf. „Zeszyty IGWP” 6/2011.
 
 
Wybór i opracowanie całości: Jolanta Kuligowska-Roszak – IGWP