Według danych opublikowanych w 2006 r. w raporcie Organizacji Narodów Zjednoczonych1 ponad 1 mld osób na Ziemi nie ma dostępu do wody o dobrej jakości, a przede wszystkim bezpiecznej pod względem sanitarnym.

W skali globalnej można zaobserwować ciągłe pogarszanie się jakości dostępnych zasobów wodnych, a w bogatych społeczeństwach rosną także wymagania stawiane wodzie przeznaczonej do spożycia. Stąd też do układów technologicznych uzdatniania wody wprowadzane są coraz nowsze procesy jednostkowe, które pozwolą na usunięcie z tej cieczy bardzo szerokiego spektrum zanieczyszczeń, występujących zarówno w wodach powierzchniowych, jak i podziemnych. Do tej grupy procesów zaliczyć można ciśnieniowe procesy separacji membranowej – mikrofiltrację (MF), ultrafiltrację (UF), nanofiltrację (NF) i odwróconą osmozę (RO).
Procesy te od lat 80. XX w. weszły do powszechnego użycia w technologii uzdatniania wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi2. Dzięki bardzo zróżnicowanym możliwościom separacyjnym, wynikającym m.in. z różnych właściwości membran stosowanych w poszczególnych procesach, możliwe jest usuwanie z oczyszczanej wody zarówno o charakterze jonowym, makrocząsteczek, jak i substancji zawieszonych.
Jednym z ograniczeń powszechnego zastosowania procesów membranowych jest, oprócz niewystarczającej skuteczności separacji małocząsteczkowych domieszek i zanieczyszczeń przy użyciu niskociśnieniowych procesów separacji membranowej (MF...