Długa droga do harmonizacji systemów wsparcia
Harmonizacja systemów wsparcia w krajach członkowskich od dawna była celem Komisji Europejskiej.
Już w jednym ze wczesnych projektów dyrektywy o wsparciu energii ze źródeł odnawialnych ? późniejszej dyrektywy 2001/77/EC ? Komisja wprowadziła zapis, mówiący o tym, że system wsparcia powinien: bazować na konkurencyjności pomiędzy producentami energii ze źródeł odnawialnych i umożliwić handel pomiędzy producentami i konsumentami w ramach wspólnego rynku. Najpóźniej do 2010 r. wszystkie systemy wsparcia w krajach członkowskich miały spełnić te warunki. Wymóg Komisji natrafił na silny sprzeciw Niemiec i Hiszpanii, przede wszystkim dlatego, że system stałych taryf wprowadzony w tych krajach jeszcze w latach 90. XX w. był daleki od ideału zaproponowanego przez Komisję. Jak się jednak okazało, system stałych taryf był o wiele bardziej efektywny i ? co wielu zaskoczyło ? tańszy, co przyznała sama Komisja w swoim Raporcie z 2005 r. Stabilność i przewidywalność tego systemu umożliwiły uzyskanie preferencyjnych warunków finansowania inwestycji w OZE. To doprowadziło do wzrostu udziału energii ze źródeł odnawialnych w konsumpcji brutto z 7% w 2000 r. do ponad 30% w pierwszym półroczu 2014 r. Jednocześnie coroczne zmniejszanie wsparcia motywowało firmy do inwestycji w badania i rozwój, co doprowadziło do znacznego spadku kosztów i wzrostu efektywności, zwłaszcza w przypadku energii słonecznej i wiatrowej.
