Drugie życie obiektów i terenów poprzemysłowych
Na skutek przemian gospodarczych i społecznych wiele terenów i obiektów na całym świecie bezpowrotnie utraciło swoją pierwotną funkcję przemysłową. Jednak dzięki zaangażowaniu odpowiednich instytucji i niemałych środków finansowych udało się tchnąć w nie nowe życie.
Tradycyjne gałęzie przemysłu – górnictwo, przemysł stalowy, stoczniowy oraz tekstylny – od początków epoki industrializacji przez blisko dwa wieki były gospodarczą „siłą napędową” rozwoju wielu miast i regionów w Europie. Pierwszymi zwiastunami zachwiania tej – wydawałoby się –niewyczerpanej bazy ekonomicznej był początek schyłku tradycyjnych portów wskutek wprowadzenia konteneryzacji w latach 60. XX w. oraz pierwszy światowy kryzys energetyczny, który miał miejsce w 1973 r. Wiele firm i korporacji zaczęło przenosić produkcję do państw o tańszej sile roboczej, np. krajów azjatyckich. Dawne regiony przemysłowe dotknięte upadkiem przemysłu i koniecznością przemian strukturalnych stanęły w obliczu złożonych i wzajemnie powiązanych problemów społecznych, ekonomicznych i przestrzennych, w tym środowiskowych.
Okres ten był początkiem drogi do uświadomienia sobie konieczności ochrony środowiska naturalnego. Pierwsze założenia przedstawiono już 1970 r. w wystąpieniu sekretarza generalnego ONZ – Thanta – oraz w deklaracji ONZ (Sztokholm 1972 r.). Jednakże podstawą nowego s...
