Krzysztof Musiałek, Daniel Nowak, Iwona Pofelska-Filip, Robert Skowronek

W Polsce rocznie powstaje ok. 60 tys. ton zużytych (przepracowanych) cieczy obróbkowych, uznanych zgodnie z ustawą o odpadach za substancje niebezpieczne. Bardzo istotnym elementem procesu dostosowania prawodawstwa polskiego do wymagań unijnych było przyjęcie jednolitej klasyfikacji odpadów zgodnej z Europejskim Katalogiem Odpadów. Kody tych odpadów to: 120107 oraz 120109.

Większość przemysłowych metod unieszkodliwiania cieczy obróbkowych jest oparta na wykwaszaniu, koagulacji, sedymentacji, odparowaniu, elektrofiltracji lub kombinacji tych metod. Trudności w obróbce potęgują się znacząco przy wprowadzaniu do użytkowania cieczy semisyntetycznych i syntetycznych o bardzo dużym stopniu zużycia fizycznego i chemicznego, o trudno rozpoznawalnych i kosztownych składach chemicznych.
Właściwe postępowanie ze zużytymi cieczami obróbkowymi to nie tylko problem ekologiczny, technologiczny czy ekonomiczny, ale również organizacyjny. Powodem jest duże rozproszenie terytorialne źródeł tych odpadów oraz brak dostatecznie efektywnego systemu techniczno-organizacyjnego zbiórki oraz unieszkodliwiania.
W ramach małego lub średniego przedsiębiorstwa (MŚP), ilości przepracowanych cieczy chłodząco-smarujących są stosunkowo nieduże, dlatego wytwórca powinien po analizie możliwości techniczno-ekonomicznych oraz uwarunkowań ekologicznych, podjąć decyzję o sposobie ich unieszkodliwiania ...