Znaczenie urbanistyki w ostatnim siedemdziesięcioleciu zmieniało się w ślad za nowymi wyzwaniami miast, regionów i państw Europy. Międzynarodowe Wystawy Budowlane w Niemczech (niem. Internationale Bauausstellung, IBA), organizowane od ponad 100 lat, stanowiły kamienie milowe w innowacjach w działaniach naprawczych i rozwojowych. Przyjrzyjmy się sześciu ostatnim zakończonym wystawom jako portretowi rozwoju myśli urbanistycznej z perspektywy niemieckiej.

Przedstawione IBA były programami naprawczo-rozwojowymi miast, aglomeracji, regionów i metropolii, realizowanymi jako element polityki danego landu. Wspólną cechą IBA była innowacyjność w architekturze, urbanistyce i planowaniu przestrzennym oraz strategiach rozwoju. Tym samym kolejne wystawy przełamywały stosowane dotąd wzorce, spotykane zasięgi przestrzenne i zasięgi oddziaływania. Pokazują one, jak zmieniało się (ewolucyjnie i rewolucyjnie) rozumienie urbanistyki oraz jej coraz szerszy kontekst i złożoność (od spraw budynków do wyzwań globalnych).

Pierwsze powojenne IBA bazowały na wcześniejszych wystawach: w Darmstadt (1901) i w Stuttgarcie (1927), których osią były zagadnienia architektoniczne, choć podszyte bieżącymi problemami społecznymi (przeludnienie, jakość życia, dostępność mieszkań). Cele i formuły wystaw rozwijały się ? od rozwiązań architektoniczno-budowlanych (IBA Interbau Berlin 1957), poprzez architektoniczno-urbanistyczne (IBA Berlin 1977-1987), aż po urbanistyczne w...