Przed II wojną światową usługi wodociągowo-kanalizacyjne znajdowały się w gestii samorządów terytorialnych i prowadziły je przedsiębiorstwa, będące we własnym zarządzie gminy miejskiej, bądź przedsiębiorstwa wydzielone z centralnej administracji komunalnej danego miasta. Zasady ustalania opłat za wodę i ścieki określała w tym czasie ustawa z 11 sierpnia 1923 r. o tymczasowym uregulowaniu finansów komunalnych.

Sytuacja przedsiębiorstw wodociągowych po wojnie
W pierwszych latach po II wojnie światowej następuje reaktywowanie przedwojennych form ustrojowych samorządu terytorialnego. W 1950 r. została zlikwidowana samorządność terytorialna i wszystkie przedsiębiorstwa wodociągowe i kanalizacyjne stały się własnością państwa. W 1958 r., Uchwałą Rady Ministrów zostały przekazane władzom terenowym uprawnienia do ustalania taryf opłat w dziedzinie zapotrzebowania w wodę i usuwania ścieków – do tego roku opłaty ustalane były w sposób centralny.
Następne zmiany zasad ustalania opłat za usługi świadczone przez przedsiębiorstwa wodociągów i kanalizacji wprowadza w 1974 r. Prawo Wodne. W myśl tych regulacji, zasady ustalania opłat za wodę pobieraną z urządzeń zaopatrzenia w wodę i za ścieki wprowadzane do urządzeń kanalizacyjnych stanowiących własność państwa określa, w drodze rozporządzenia, Rada Ministrów. Rozporządzenie takie ukazało się w 1977 r. Zgodnie z nim, opłaty odrębne za wodę i ścieki miały ustalać organy administracji państwowej stopnia...