Rozwój transportu był jednym z głównych komponentów rewolucji przemysłowej XIX wieku, a jego skala szybko stała się jednym z głównych problemów ówczesnych miast. Zwiększanie potencjału infrastruktury transportowej było też jednym z najważniejszych wyzwań modernistycznej urbanistyki.

Dziś wiemy, że nie da się poprawić funkcjonowania miast wyłącznie poprzez zwiększanie potencjału transportowego. Jedyną drogą do zapewnienia względnej równowagi w tej sferze jest ograniczanie fizycznego przemieszczania się osób i towarów w najbardziej newralgicznych obszarach. Stąd pojęcie zrównoważonej mobilności. W ostatnim czasie w Polsce i na forum europejskim opracowano szereg innowacyjnych metodologii i technologii w tym zakresie, m.in. wytyczne opracowania i wdrożenia planu zrównoważonej mobilności miejskiej (2014). Są też odpowiednie standardy techniczne, ale istota sukcesu, jak podpowiada doświadczenie, tkwi w ogólnym modelu rozwoju przestrzennego obszaru. Tradycyjnie w urbanistyce sferę komunikacji tworzyły ...