Wermikompostowanie, zgodnie z ustawą o odpadach1, zalicza się do procesu odzysku (R3). Jest ono proekologiczną metodą unieszkodliwiania osadów ściekowych. To technologia bezodpadowa, która nie wymaga dużych nakładów finansowych. Studia nad wykorzystaniem dżdżownic do przetwarzania odpadów rozpoczęli Amerykanie w latach czterdziestych XX w. Badali oraz krzyżowali liczne gatunki w celu wyłonienia tych, które najefektywniej przyśpieszają rozkład materii organicznej odpadów. Pewne modyfikacje gatunkowe wprowadzili uczeni włoscy i francuscy. W połowie XX w. zaczęto wykorzystywać efekty tych badań i tworzono wermikultury, głównie do produkcji nawozu z odpadów rolniczych. W Polsce zainteresowano się tą tematyką w latach siedemdziesiątych XX w., a w latach osiemdziesiątych XX w. powstały zakłady zajmujące się masową produkcją dżdżownic i wermikompostu2. 

Cechy wermikompostowania

Produkcja wermikompostu polega na hodowaniu dżdżownic w dużym zagęszczeniu na specjalnych stanowiskach. Wermikulturą lub wermikompostowaniem nazywa się proces przetwarzania, natomiast wermikompostem produkt końcowy. Najczęściej wykorzystywanym do tego celu gatunkiem jest dżdżownica naziemna Eisenia fetida, nazywana też czerwoną kalifornijską. Gatunek ten żyje przy powierzchni, gdzie materia organiczna jest najbardziej skoncentrowana. Dzięki tej specyfice dżdżownica pozostaje w siedlisku oraz przetwarza podawaną od góry materię...