Jarząb brekinia, nazywany również „brzęk” – Sorbus torminalis (L.) Crantz z rodziny różowatych Rosaceae – jest gatunkiem praktycznie nieznanym i bardzo rzadko sadzonym w zieleni miejskiej. Na stanowiskach naturalnych w Polsce objęty jest ochroną.

Jego populacja w lasach została odtworzona dzięki szerokiej reintrodukcji na stanowiska naturalne. Jest cennym drzewem biocenotycznym, doskonale znoszącym warunki miejskie. W Polsce drzewo charakteryzuje się powolnym wzrostem, jest długowieczne, może żyć ponad 160 lat.

Wygląd

Jarząb brekinia to średniej wielkości drzewo, dorastające na stanowiskach naturalnych do 15–25 m, o rozłożystej, szerokiej, kulistej lub jajowatej koronie średnicy do 7–12 m, pień osiąga pierśnice do 35 cm, jest prosty i regularny. Kora pokrywająca pień jest spękana, podobnie jak u gruszy. Młode pędy ma oliwkowobrązowe i błyszczące. Osadzone na nich są szerokojajowate pąki pokryte błyszczącą zieloną łuską. Liście ma sezonowe, początkowo, w młodości, pokryte włoskami, które są pojedyncze, osadzone na pędach skrętolegle, z charakterystycznymi długimi, cienkimi ogonkach liściowymi. Z czasem liście stają się sztywne, skórzaste, gładkie i błyszczące, są kształtu szerokojajowatego, osiągają długość do 10 cm. Brzegiem piłkowane z 3–5 ostrymi klapami z ...