Skandynawski styl obecny jest w architekturze, formach przemysłowych, jak również w architekturze krajobrazu.

Ostatnie realizacje przestrzeni publicznych, miejsc turystycznych czy punktów widokowych przyciągają uwagę prostotą, logiką i wrażliwością na otaczający krajobraz. Dlatego też jubileuszowa, 10 odsłona konferencji z cyklu ?Współczesna architektura krajobrazu ? trendy, technologie i praktyka? odbyła się pod hasłem ?Architektura krajobrazu Skandynawii?.

Do Pawilonu SARP w Warszawie 10 kwietnia br. przybyło 200 osób zainteresowanych tym tematem. Organizator konferencji ? Stowarzyszenie Architektury Krajobrazu (SAK) ? zaprosiło czołowe zespoły projektowe, z powodzeniem realizujące swe projekty na terenie Szwecji, Norwegii Finlandii i Danii. Wśród prelegentów znaleźli się projektanci i wykonawcy, dzięki czemu słuchacze mieli okazję poznać zarówno założenia projektowe, jak i trudną sztukę wcielania ich w życie.

Konferencję zainaugurowała prezentacja Henrika Bosa z VRJ Group, który przedstawił system organizacji pracy dużego zespołu, realizującego projekty z zakresu architektury krajobrazu. Na przykładzie słynnych dzieł, w tym współczesnego parku pomiędzy Domem Muzyki a Muzeum Sztuki Współczesnej ?Kiasma? autorstwa Stevena Holla czy też parku wokół Zatoki Töölö, omówił specyfikę realizacji inwestycji w wymagającym kontekście architektonicznym i krajobrazowym.

Interesujące, współczesne, a jednocześnie dojrzałe podejście do projektowania zaprezentowała dynamicznie rozwijająca się duńska pracownia 1:1 landskab. Wykład jej przedstawicieli dotyczył dwóch priorytetów projektowania w krajobrazie ? rozpiętości skali przestrzennej i dystansu czasowego. Jak zauważyli Trine Trydeman i Jacoba Kampa, jednym z głównych zadań architekta krajobrazu jest rozwiązanie problemu znacznie zróżnicowanej skali. Rozpiętość przestrzenna wymaga natomiast świadomości dystansu i środków projektowych adekwatnych do sposobu postrzegania przestrzeni. Należy z pełną świadomością wykorzystać walory widoku dalekiego, a jednocześnie elementom najbliższym zapewnić bogatą fakturę i detale. Pozostając w najbliższym kontakcie z człowiekiem, detale muszą być dopracowane, przyjazne, a swym kształtem, fakturą i doborem materiałów winny uzupełniać oddziaływanie wizualne, angażując pozostałe zmysły. Projektanci z 1:1 landskab stosują zasadę szybkiego i długoterminowego efektu ? wprowadzają rośliny, ale jednocześnie uzupełniają je rzeźbiarskimi instalacjami, które wypełniają przestrzeń, zanim wyrosną drzewa i krzewy.

Właściciel norweskiej grupy Anlegggsgartnermester Wikholm AS., Stein Wikholm, przedstawił strategię projektowo-wykonawczą na przykładzie dwóch projektów realizowanych na wyspie Sotra. Koncepcja centrum handlowego oraz zespołu zielonych dachów odzwierciedla współczesne tendencje w rozwoju norweskich miast. Zagęszczanie zabudowy oraz potrzeba kreacji przestrzeni publicznej zmieniają nie tylko krajobraz miasta, ale również styl życia jego mieszkańców. Santor Center stanowi przykład aranżacji centrum handlowego, opartego na nowej strukturze przestrzeni dla pieszych. Sprowadzenie parkingów pod ziemię uwolniło znaczne obszary, które ponownie stały się miejscami spotkań i spacerów. Szczegóły techniczne realizacji obu inwestycji w skomplikowanych warunkach miejskich przybliżyły skalę przedsięwzięcia oraz wyjaśniły konieczność wyboru niekonwencjonalnych rozwiązań.

Konferencję zakończyła prezentacja Thorbjörna Anderssona ze Szwecji. To projektant i wykładowca zarazem. Jest laureatem wielu nagród w konkursach krajowych i międzynarodowych, a jego Dania Park w Malmö znalazł się w finale Rosa Barba Award na Biennale w Barcelonie. Obecnie jest profesorem Swedish University of Applied Life Sciences w Ultuna, gościnnie wykłada na Harvard University oraz Cambridge i wielu innych światowej sławy uczelniach. Przedstawiając dziesięć myśli na temat architektury krajobrazu, wpisał się w jubileusz stowarzyszenia i konferencji. Każda z refleksji została zilustrowana projektem stanowiącym dowód prawdziwości przyjętych założeń. Zapytany o najważniejszą radę, wskazał wsłuchanie się w miejsce, co stanowi podstawę właściwego projektowania i punkt wyjścia dla pozostałych dziewięciu sentencji.