Aktem, który powinien zawierać koncepcję polityki przestrzennej gminy, jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Oczywiście, trudno odgórnie, ustawowo wymusić jakość takiej polityki. Dlatego też wiele zależy od podmiotów studium sporządzających (lub zmieniających). Zdeterminuje to realną ochronę ładu przestrzennego w wymiarze lokalnym.

Treść studium została określona w art. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z nazwą aktu, zawiera ona część diagnostyczną w zakresie stanu aktualnego, a także część postulatywną. Warto zwrócić uwagę, w jaki sposób w orzecznictwie bardziej ogólnie ujmuje się jego rolę.

Nie do końca doprecyzowane

W pierwszej kolejności trzeba zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (z 22 lutego 2018 r., sygn. akt II SA/Po 839/17, Legalis). Sąd uznał, że sam fakt, iż ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mówi jedynie ogólnie o określaniu w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy ?kierunków? przyszłych rozwiązań planistycznych (tj. m.in. ?kierunków? zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów, a także ?kierunków? i wskaźników dotyczących zagospodarowania oraz użytkowania terenów ? art. 10 ust. 2 pkt 1a-1b ustawy) ? bez wyraźnego dopuszczenia możliwości wyróżniania w studium kierunków ?wiodących? i ?uzupełniających? ? wcale nie oznacza, że wpro...