Na rynku polskim dostępnych jest wiele odmian koagulantów glinowych, w tym także chlorków poliglinu. Koagulanty typu PAX są coraz powszechniejszymi produktami, jednak ich zastosowanie ciągle budzi wiele wątpliwości, zwłaszcza w sektorze produkcji wody pitnej.

Czy teoretyczne wykładnie znajdują swoje odbicie w warunkach laboratoryjnych i technicznych oraz czy można sformułować gotowe jednoznaczne wnioski dotyczące zastosowań poszczególnych typów koagulantów – to najczęściej stawiane pytania. Przy próbie znalezienia na nie odpowiedzi szczególnego znaczenia nabierają liczne testy laboratoryjne o charakterze porównawczym z uwzględnieniem wszystkich odmian chlorku poliglinu, wykonane od listopada 2006 r. do sierpnia 2007 r. na wielu rodzajach wód surowych. Badania są tym bardziej interesujące, ponieważ wśród testowanych preparatów znalazła się grupa nowych wysokozasadowych koagulantów PAX XL19, PAX XL1905, PAX XL19F oraz PAX XL 1908, których wdrożenia eksploatacyjne w Polsce następują sukcesywnie od 2003 r.

O chlorkach poliglinu w pigułce
Poszczególne odmiany chlorków poliglinu różnią się od siebie parametrami, a mianowicie zasadowością (patrz ramka), zawartością glinu (wagowo od 4,5 do 12,5%) i jonów chlorkowych (od 5 do 22%), obecnością lub brakiem modyfikantów kationowych (jony Si, Mg, Ca, Na) i anionowych (jony SO42-, NO3-), tzw. modułem masowym, czyli stosunkiem zawartości glinu do chlork...