Wprowadzenie do polskiego systemu prawnego instytucji parku krajobrazowego i obszaru chronionego krajobrazu miało na celu ochronę walorów krajobrazowych przede wszystkim przed uciążliwym przemysłem. Początkowo tworzenie parków krajobrazowych i wyznaczanie obszarów chronionego krajobrazu należało do właściwości byłych wojewódzkich rad narodowych, a następnie do wojewodów.

Tych form ochrony przyrody nie znały ani pierwsza (z 1934 r.), ani druga (z 1949 r.) ustawa o ochronie przyrody. Obie definicje pojawiły się dopiero w trzeciej ustawie (z 1991 r.) i zostały przejęte przez aktualnie obowiązującą ustawę o ochronie przyrody (z 16 kwietnia 2004 r., DzU z 2013 r. poz. 627, ze zm.), która początkowo tworzenie parków krajobrazowych i wyznaczanie obszarów chronionego krajobrazu powierzyła wojewodom. Sytuacja zmieniła się w 2009 r., kiedy te kompetencje przekazano sejmikom województw. Warto zauważyć, że zamiar przeniesienia tych zadań od organów administracji rządowej do samorządowej był oceniany przez działaczy ochrony przyrody negatywnie. Doprowadzili oni nawet do jego zakwestionowania przez prezydenta RP we wniosku o zbadanie konstytucyjności takiego rozwiązania przez Trybunał Konstytucyjny, ten jednak nie podzielił stanowiska głowy państwa i uznał, że złożenie tych zadań na barki organów samorządowych jest zgodne z Konstytucją RP (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 maja 2009 r., sygn. akt Kp 2/09 ? MP nr 32, poz. 477).

Zasadnicz...