W stabilizacji osadów ściekowych wykorzystuje się układy technologiczne zmniejszające ich objętość.

Podstawowym rozwiązaniem stosowanym w oczyszczalniach ścieków jest fizyczne zagęszczanie w zagęszczaczach grawitacyjnych lub zagęszczarkach mechanicznych, poprzedzające na przykład proces biologicznej stabilizacji tlenowej czy beztlenowej. Ostatecznie osady odwadnia się prasami filtracyjnymi lub wirówkami, przygotowując po higienizacji do wykorzystania rolniczego, rekultywacji gruntów, termicznej stabilizacji (suszarnie słoneczne, suszarki taśmowe) lub unieszkodliwiania (zeszkliwienie, spalanie). W celu poprawienia właściwości zagęszczania i odwadniania stosuje się kondycjonowanie, czyli procesy poprawiające strukturę i właściwości osadów (np. opór właściwy filtracji, ściśliwość). Efektem procesu jest na przykład obniżenie sił wiążących wodę z powierzchnią osadu i zapoczątkowanie procesów koagulacji oraz flokulacji, co wpływa na podwyższenie suchej masy placka osadowego. Kondycjonowanie może być prowadzone z wykorzystaniem popularnych koagulantów (używanych również do chemicznego strącania fosforu), przygotowanych na bazie związków żelaza (II), żelaza (III), glinu, jak i przy pomocy wapna albo węglanu magnezu. Bardzo rzadko, ze względu na koszty, stosuje się metody fizyczne w postaci wymrażania, podgrzewania, działania pola elektrycznego czy ultradźwięków. Najczęściej do kondycjonowania osadów używa się organicznych związków polimerowych o długi...