Postępy w rozwoju technik membranowych spowodowały w latach 90. dosyć intensywne ich wprowadzanie do uzdatniania wody i oczyszczania ścieków. Trudności ich powszechnego zastosowania wiążą się z zanieczyszczeniem i blokowaniem membrany (ang. fouling), wywołanym rozpuszczoną i koloidalną substancją organiczną obecną w wodzie surowej lub ściekach.

W celu prawidłowej eksploatacji procesy membranowe wymagają ściśle zdefiniowanych oraz właściwych sposobów kontroli i minimalizowania foulingu1. Fouling bezpośrednio warunkuje nie tylko maksymalną wydajność, a w efekcie zainstalowaną powierzchnię membrany, ale również wpływa na warunki jej regeneracji, które decydują o żywotności membrany. Właściwym sposobem kontroli foulingu, zwłaszcza nieodwracalnego, jest wstępne oczyszczanie wody surowej przed wprowadzeniem na membranę. Do tego typu działań proponuje się przede wszystkim następujące systemy procesowe: koagulacja – UF/MF, adsorpcja na pylistym węglu aktywnym – UF/MF, filtracja biologiczna – UF/MF, utlenienie (ozonowanie i inne) – UF/MF oraz bioreaktory membranowe2.
W uzdatnianiu wody do picia i do celów przemysłowych stosuje się przede wszystkim techniki membranowe, których siłą napędową jest różnica ciśnień po obu stronach membrany, ale brane są pod uwagę też inne procesy, np. elektrodializa, perwaporacja, destylacja membranowa i membrany ciekłe1, 3...

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?