Od Ecolonii do Erasmusveld: holenderska droga zrównoważonego rozwoju
Ernst Haeckel – twórca ekologii – postrzegał ją pierwotnie jako naukę o „ekonomice przyrody”. Rozwiązania paraekologiczne, zrównoważone, trwałe bądź samopodtrzymujące się, muszą mieć zatem taki właśnie oszczędny, bezodpadowy charakter.
Przyjmując to założenie jako podstawę kształtowania osiedli, a szerzej – środowiska mieszkalnego – można stwierdzić, że problemu nie da się rozwiązać wyłącznie w sferze techniki i edukacji społecznej. Konieczne jest również szerokie otwarcie się na przyrodę, rozumianą nie tylko w kontekście alternatywnych energii i wody opadowej. Po latach konsekwentnych poszukiwań nowej formuły habitatu do takich wniosków dochodzą Holendrzy.
Osiedla rewitalizowane
Zmagając się od wieków z żywiołem wody, mieszkańcy Królestwa Niderlandów pojęli, że często największym sukcesem okazuje się utrzymanie stanu posiadania na zadowalającym poziomie. Przekładając to na język urbanistyki oraz krajobrazu, z pewnością należałoby użyć takich terminów jak rewaloryzacja, modernizacja, adaptacja czy wreszcie transformacja. W latach 70.-80. XX w. prace konserwatorskie objęły najstarsze części holenderskich miast, jednak działania związane wyłącznie ze sferą techniczną nie prowadziły jeszcze do rozwiązań zrównoważonych. Pełne programy rewitalizacyjne stały się specyfiką następnej dekady, zwłaszcza po ukaz...
