Wśród prac Chrisa Gilmoura, angielskiego projektanta mieszkającego we Włoszech, znajdują się zarówno przedmioty codziennego użytku niewielkich rozmiarów, jak np. maszyna do pisania czy mikroskop, jak i większe obiekty należące do szerszego kontekstu kulturowego jak Fiat 500 czy skuter Lambretta. Wszystkie projekty są zaskakujące ze względu na to, iż zostały wykonane w skali 1:1 i wyglądem przypominają rzeczywiste przedmioty – są ich doskonałymi imitacjami, do ich wykonania artysta wykorzystał tylko i wyłącznie tekturę oraz klej, a rzeźby nie mają żadnej struktury wspierającej drewnianej czy metalowej.
Zastosowanie w rzeźbie kartonu zamiast tradycyjnych materiałów – brązu czy marmuru projektant tłumaczy m.in. tym, iż jest to materiał łatwo dostępny, tani i „wszędobylski”. Ponadto papier, w przeciwieństwie do brązu czy marmuru, jest materiałem rzeźbiarskim pozbawionym historycznych czy kulturowych więzi. Dlatego oferuje nowe, inne znaczenie czy odczytanie sztuki. Przez użycie w rzeźbie materiału znanego wszystkim, z którym wiążą się określone skojarzenia można stworzyć powszechnie rozumiany język sztuki.
Zdaniem projektanta konsumenci nie dostrzegają tego, że odpad kartonowy, w który zapakowane są produkty, może być cennym surowcem. Dla wielu osób zagospodarowanie tego odpadu, zajmującego sporo miejsca, jest problemem. Zwykle taki karton jest po prostu wyrzucany. Rzeźby Chrisa Gilmoura mają na celu także wskazanie innego spojrzenia na ten materiał podlegający recyklingowi oraz zwrócenie uwagi na możliwość jego ponownego wykorzystania.
Dla artysty niezwykle ważny jest także wybór obiektów. Powinny one posiadać jakąś wizualną wartość, urok oraz wydźwięk kulturowy i nasuwać skojarzenia działania czy interakcji. Wówczas wywołują one w oglądającym rodzaj złudzenia. Każdy wnosi do danego przedmiotu swoją własną historię i nie potrzebuje żadnego specjalnego tłumaczenia, by zrozumieć jego istotę. Zwiedzający chcą otworzyć drzwi samochodu czy poruszyć kołem roweru, ale oczywiście nie mogą. Obserwowanie tego zjawiska jest dla artysty niezwykle ciekawe i ważne, ponieważ pokazuje grę kontrastów pomiędzy prawdziwym i nieprawdziwym, funkcjonalnym i niefunkcjonalnym, ciężkim i lekkim oraz to, że sztuka może „porwać” widza. Jedynym wyjątkiem jest reakcja na kartonowy wózek inwalidzki, który wywołuje niepokojące i niemiłe skojarzenia, w związku z czym nikt nie chce go dotknąć.
Karton jest dla projektanta materiałem o dużym potencjale, który kryje w sobie jeszcze wiele artystycznych możliwości i zastosowań, dlatego artysta nieustannie w swojej pracy eksperymentuje, poszukując nowych technik i pomysłów na jego wykorzystanie.
 
 
Opracowanie:
Katarzyna Gorwa