Ustawa Prawo ochrony środowiska osobną uwagę poświęca sytuacjom, w których niezbędne jest przeprowadzenie oceny potencjalnego transgranicznego oddziaływania skutków przyjmowanych planów, polityk czy strategii bądź zamierzanych przedsięwzięć, co jest uwzględnieniem wymagań tzw. Konwencji z Espoo z 1991 r. (Konwencja o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym, sporządzona w Espoo 25 lutego 1991 r. – DzU z 1999 r. nr 96, poz. 1110).

Przede wszystkim Konwencja zobowiązuje państwa będące jej stronami do podejmowania wszelkich odpowiednich i skutecznych środków, mających na celu zapobieganie, redukcję i kontrolowanie znaczącego, szkodliwego, transgranicznego oddziaływania na środowisko, wynikającego z planowanej działalności. Zgodnie z art. 1 Konwencji „oddziaływanie transgraniczne” to każde oddziaływanie, nie mające wyłącznie charakteru globalnego, na terenie podlegającym jurysdykcji strony, spowodowane planowaną działalnością, której fizyczna przyczyna jest w całości lub częściowo położona na terenie podlegającym jurysdykcji innej strony. Wynika z tego, że „oddziaływanie” rozumiane jest jako skutek planowanej działalności dla środowiska, z uwzględnieniem zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, flory, fauny, gleby, powietrza, wody, klimatu, krajobrazu i pomników historii lub innych budowli albo wzajemnych oddziaływań między tymi czynnikami. Obejmuje ono również skutki dla dziedzictwa kultury lub warunków społeczno-go...