W artykule przedstawiono aspekty formalnoprawne i techniczne przyjmowania osadów z przydomowych oczyszczalni ścieków do zbiorczych systemów kanalizacyjnych na podstawie doświadczeń Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Lublinie.

Według danych prezentowanych w opracowaniach GUS-u, dotyczących infrastruktury komunalnej, w Polsce w 2011 r. istniało ok. 126 tys. przydomowych oczyszczalni ścieków, w 2012 r. ? ok. 130 tys., a w 2013 r. już ok. 155 tys. Te dane wskazują na dynamiczny rozwój tego rodzaju infrastruktury na obszarach, gdzie nie ma zbiorczych systemów kanalizacyjnych oraz nie planuje się ich budowy.

Najczęściej stosowane są oczyszczalnie z drenażem rozsączającym i z technologią osadu czynnego. Instrukcje producentów zalecają systematyczne sprawdzanie stanu sedymentacji części stałych w osadnikach i okresowe usuwanie nagromadzonych osadów. Opróżnianie winno następować przeciętnie raz na rok, ale zdarza się, że ta częstotliwość jest większa lub mniejsza, określana jako dwa razy w roku oraz co 2-3 lata.

Stacja zlewna

Tu następuje odbiór różnych rodzajów nieczystości ciekłych (w tym osadów i odpadów ciekłych) dowożonych transportem asenizacyjnym.

Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Lublinie od wielu lat prowadzi systemowy nadzór nad odbiorem w stacji zlewnej nieczystości ciekłych, tj. ścieków gromadzonych przejściowo w zbiornikach bezodpływowych ? w r...