Umiejętności zarządzania przestrzenią, jej planowania i projektowania są nieodzowne w rozwoju kraju, na każdym poziomie władzy. Najczęściej zakres wiedzy z tym związany przyporządkowuje się naukom technicznym lub ekonomii, choć współczesne problemy urbanistyczne dalece wykraczają poza tak ograniczone ujęcie.

Przy okazji reform ustrojowych i demontażu polskiego systemu planowania przestrzennego utracono kulturę działania i ciągłość wiedzy w zakresie zarządzania przestrzenią. Pozbawiony szerszych odniesień, sprymitywizowany system decyzyjny powoduje niską jakość podejmowanych decyzji, pogłębianie się chaosu w przestrzeni i słabą efektywność wydatkowania środków publicznych. Rodzi to z drugiej strony popyt na rzetelną wiedzę, która mogłaby wspomagać rozwiązywanie złożonych problemów, jakie stoją przede wszystkim przed władzami lokalnymi. Coraz częściej pojawia się jednak problem, jak odróżnić rzetelne oceny od falsyfikatu, dalekosiężne plany od manipulacji, prawdę od fałszu. Zwłaszcza wobec „uwolnienia” zawodu urbanisty, likwidacji urz...