Projektowanie przestrzeni publicznej w aspekcie psychologicznym
Maksyma architektoniczna mówi, że „forma jest następstwem funkcji”, dlatego już na etapie architektonicznego kształtowania krajobrazu powinno się dążyć do kreowania funkcjonalnych przestrzeni publicznych, które umożliwiają interakcję z jej użytkownikami, sprzyjając tym samym rozwojowi zachowań aktywnych dla jak największej grupy osób.
Przestrzeń publiczna w kontekście terenów zieleni ma istotny wpływ na jakość życia oraz na stopień zaspokojenia potrzeb psychologicznych każdego z nas.
Według teorii hierarchii potrzeb, piramidy Maslowa, wyższe potrzeby (potrzeba relacji, akceptacji, rozwoju zdolności czy zainteresowań) aktywizują się dopiero po zaspokojeniu niższych (potrzeba fizjologiczna, bezpieczeństwa). Poczucie bezpieczeństwa oraz zadowolenia (m.in. przez uprawianie aktywności fizycznej, zwiększającej poczucie niezależności i wiary we własne siły) ma bezpośredni związek z otaczającą przestrzenią w postaci terenów zieleni. Potrzeba zapewnienia możliwości aktywności fizycznej w przestrzeni publicznej jest szczególnie widoczna w budżetach obywatelskich, będących szczególną formą konsultacji społecznych. Mieszkańcy miast zgłaszają zapotrzebowanie na tworzenie poszczególnych stref umożliwiających zróżnicowany wypoczynek na terenach zieleni.
