Jedną z podstawowych reguł polskiego systemu ochrony środowiska, znajdującą swoje umocowanie w art. 6 Ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, z późn. zm.), jest zasada przezorności. Obliguje ona zarówno organy administracji, jak i podmioty korzystające ze środowiska do podjęcia działań mających na celu zapobieżenie wprowadzeniu negatywnych zmian w środowisku.
Podstawowym instrumentem prawnym, służącym jej praktycznemu wdrożeniu, jest decyzja określająca uwarunkowania środowiskowe realizacji przedsięwzięcia, wydawana na podstawie Ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko – zwanej dalej ustawą (DzU nr 199, poz. 1227, z późn. zm.).
Osobne decyzje
Zakres przedmiotowy obowiązku uzyskania tego orzeczenia określono w art. 59 ust. 1 i 2 oraz art. 72 ust. 1 przywoływanego aktu prawnego. W pierwszym z tych przepisów wskazano, realizacja jakich przedsięwzięć musi być poprzedzona określeniem uwarunkowań środowiskowych, w drugim natomiast – przed wydaniem których decyzji stanowiących podstawę procesu inwestycyjnego powinno to nastąpić. Z punktu widzenia praktyki, bardzo ważne są również postanowienia art. 72 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym regułą stało się wydawanie ...