Interesy publiczne związane z przestrzenią nierozerwalnie łączą się z kategorią dóbr publicznych. Dla celów praktycznych definiujemy je jako wytwory ludzkiej działalności, leżące w polu zainteresowania obywatela, a do których dostęp na równych zasadach gwarantują władze publiczne wszystkich poziomów zgodnie z ich kompetencjami i możliwościami.


Zgodnie z teorią ekonomii dobrobytu, dobra publiczne są to materialne i niematerialne wytwory ludzkiej działalności, których konsumpcja, w przypadku formy w pełni publicznej, łączy się z zerowymi kosztami i zerowymi marginalnymi kosztami ich dostarczenia w przypadku pojawienia się dodatkowej liczby konsumentów. Teoria zakłada, że każdy obywatel jest zainteresowany ich ?konsumpcją? (niekonkurencyjność) i nikogo nie można z niej wykluczyć (niewykluczalność). Według P.A. Samuelsona, twórcy teorii dóbr publicznych (1954), dobra te charakteryzują się dwiema cechami: rozmiary ich podaży stanowią o użyteczności dla każdego obywatela, a ich spożycie przez jednego konsumenta nie ogranicza ilości tych dóbr dostępnej dla pozostałych osób.
 

W obszarze zainteresowań obywateli
Dobra publiczne są przedmiotem zainteresowania każdego obywatela, nawet jeżeli nie korzysta on z nich osobiście. Każdy bierze bowiem pod uwagę korzyści płynące z wykorzystywania tych dóbr przez innych oraz korzyści, które może uzyskać, korzystając z nich samemu, jeżeli zajdzie taka potrzeba....