Regionalny system zielonej infrastruktury

Minęło pół wieku od wdrożenia koncepcji urbanistycznej Leśnego Pasa Ochronnego Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Ta wyjątkowa wielkoskalowa idea zielonej infrastruktury przywracała walory środowiskowe na obszarach poprzemysłowych, równolegle realizując ambitny program funkcjonalny w zakresie rekreacji dla mieszkańców największej polskiej aglomeracji.

Używany od starożytności węgiel kamienny na kontynencie europejskim dopiero w XIX w. stał się głównym źródłem energii. Regiony, w których występowały jego złoża, były naturalnymi jej ogniskami. Ich rolniczy charakter w obszarach, gdzie wypiętrzały się pokłady węgla, przekształcał się w przemysłowy. Przemysł górniczy potrzebował rąk do pracy, co ściągało pracowników z odległych okolic.

Napływ pracowników stworzył potrzebę kształtowania w miejscach ich zamieszkania atrakcyjnych stref rekreacji. Powstawały więc parki z kręgami tanecznymi, gdzie można było atrakcyjnie spędzić czas przy akompaniamencie kopalnianej orkiestry. Podobne tradycje kształtowały się we wszystkich ośrodkach przemysłu węglowego, także na Górnym Śląsku. Kształtowały się zwyczaje, kultura pracy i model wypoczynku, a towarzyszyły temu również nowatorskie koncepcje urbanistyczne, realizowane np. w katowickim Giszowcu, zabrskiej Starej Rokitnicy czy Knurowie.

Największy park miejski

Historyczne miasta wchłaniały sąsi...