Wejście w życie 30 kwietnia br. ustawy z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (DzU nr 75, poz. 493) istotnie zmienia stan prawny w zakresie rekultywacji. Jedną z najistotniejszych konsekwencji wprowadzonych zmian jest znaczne skomplikowanie dotychczasowego systemu poprzez dodatkowe zróżnicowanie przesłanek powstania obowiązku rekultywacji.

Oprócz nowego ich ukształtowania w ustawie o zapobieganiu szkodom (co jest rzeczą naturalną) mamy do czynienia z koniecznością stosowania przepisów dotychczasowych. Co więcej, będą one stosowane przez długi czas, jako że dotyczą wszystkich szkód dotyczących powierzchni ziemi wyrządzonych przed 30 kwietnia br. Utrzymano przy tym (choć z istotnymi zmianami) specjalne przepisy dotyczące rekultywacji gruntów "nietypowych" - gruntów rolnych, leśnych oraz terenów zdegradowanych w wyniku działalności górniczej. Wszystko to powoduje, że w zależności od rodzaju zmian, podmiotu, który je spowodował, czasu, w którym powstały, rodzaju gruntu itp. można wyróżnić w prawie polskim co najmniej kilka reżimów prawnych odnoszących się do problematyki rekultywacji. Tym samym można również dokonać pewnej próby systematyzacji i uporządkowania owej materii. Jak się wydaje, obecnie można wyróżnić cztery podstawowe reżimy. Są to: rekultywacja gruntów rolnych i leśnych, rekultywacja terenów zdegradowanych w wyniku działalności górniczej, rekultywacja terenów zanieczyszczonych oraz rekultywacja miejsc składowania o...