Tawulce (Stephanandra) należą do rodziny różowatych (Rosaceae). Są roślinami niskimi. Znane są cztery gatunki tych krzewów występujące we wschodniej Azji. W naszych ogrodach botanicznych, a rzadko na miejskich terenach zieleni, uprawiane są dwa gatunki. Warte są jednak większego rozpowszechnienia.

Opis gatunków

Tawulec pogięty (Stephanandra incisa (Thunb.) Zabel) naturalnie występuje w Japonii, na wyspach Kiusziu i Hondo, oraz w południowej części Półwyspu Koreańskiego. Do uprawy został wprowadzony w 1872 r. Jest to szeroki, gęsty i niski, najwyżej do 1-1,5 m wysokości krzew, o cienkich pędach powyginanych w różne strony, u starszych okazów przewieszających się. Rośnie powoli. Liście ma jajowate, ułożone skrętolegle, trój- i pięcioklapowe, długości 4-6 cm, jasnozielone. Jesienią wcześnie zmieniają barwę na pomarańczowoczerwoną. Drobne, białe do zielonkawobiałych kwiaty są zebrane w luźnych wiechach, długości około 6 cm (maks. do 15 cm) i szerokości około 4 cm, na wierzchołkach bocznych gałązek. Obfite kwitnienie trwa w czerwcu i do końca lipca.

W Danii w 1930 r. wyselekcjonowano odmianę kędzierzawą S. incisa ?Crispa?, w handlu znajdującą się od 1949 r. Tworzy oryginalne i piękne krzewy, do 50 cm wysokości i 1,5 m szerokości, o gałązkach powyginanych i pokładających się na powierzchni gleby, spełniając funkcję doskonałej rośliny okrywowej, co szczególnie ładnie wygląda, gdy rośnie na skarpie. Liści...