Wiatrak był pierwszym silnikiem mechanicznym w historii ludzkości, jednak technologie wiatrowe zostały wyparte przez konkurencyjne rozwiązania. Zagrożenia dla środowiska naturalnego, jakie wprowadza energetyka wykorzystująca paliwa kopalne, oraz podjęte zobowiązania dotyczące produkcji zielonej energii otwierają przed urządzeniami wiatrowymi możliwości ponownego rozwoju.

Znane od strony technicznej z licznych prowadzonych badań, opisanych w literaturze, rozwiązania siłowni wiatrowych z powodu swojej prostej budowy zyskały ponowne uznanie wielu konstruktorów i znalazły zastosowanie w praktyce.
Szczególną aktywność w tej dziedzinie wykazują takie państwa jak USA, Dania, Szwecja, Holandia, Niemcy i Wielka Brytania, a ostatnio również Polska.
Siłownie wiatrowe można podzielić ze względu na moc jednostkową turbiny (małej mocy < 100 kW i dużej mocy >100 kW) oraz prędkości obwodowej turbiny i jej lokalizacji względem podłoża (szybkobieżne z osią poziomą i pionową oraz wolnobieżne z osią poziomą i pionową). Pośród wielu rozwiązań siłowni wiatrowych na uwagę zasługują wolnoobrotowe silniki wiatrowe systemu Savoniusa.
Nazwa systemu pochodzi od fińskiego twórcy S.J. Savoniusa, który w 1925 r. opatentował wynalazek na wirnik bębnowy o konfiguracji przypominającej anemometr czaszowy. Turbina Savoniusa, o osi obrotu skierowanej poprzecznie względem kierunku wiatru, zaliczana jest do grupy silników wykorzystujących czołowe parcie wiatru. Zasada działania silni...