Spektakl wodą malowany
Fontanny znane były już w starożytności. Dziś są elementem tzw. małej architektury, choć początkowo pełniły funkcję użytkową, stanowiąc źródło wody pitnej czy też pobieranej dla celów gospodarczych.
Wodotryski z czasem zaczęły odgrywać również rolę dekoracyjną i wzbogaciły otoczenie, stając się niebagatelnym elementem ozdobnym. Urozmaicały krajobraz prywatnych ogrodów – zwłaszcza w XVI i XVII w. w wielkich willach włoskich na stokach wzgórz – czy też miejskich placów oraz parków. Niekiedy miały też znaczenie kultowe – znajdowały się w meczetach i wczesnochrześcijańskich bazylikach.
Z barokowym rozmachem
Wraz z rozwojem techniki budowlanej fontanny zyskały bogatą oprawę architektoniczno-rzeźbiarską, która stała się ważniejsza od tryskającej (fontanny w stylu europejskim) czy spływającej kaskadowo (styl arabski) wody. Zwłaszcza barokowi artyści, otaczając czasze fontann rzeźbami pełnymi ekspresji, uczynili z nich dzieła sztuki. Najczęściej rzeźbili postaci mitologiczne, nimfy, konie morskie bądź delfiny igrające w przelewającej się przez misy wodzie, rozpryskującej się na sztucznych skałach. Szczególnie upodobali sobie postać Neptuna. Fontanny wykorzystujące jego podobiznę zobaczyć można w Bolonii, Florencji, Rzymie, Gdańsku – na Długim Targu. Ta ostatnia jest dzi...
