Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne
Siedlisko to ma kluczowe znaczenie dla zachowania lokalnej i regionalnej różnorodności biologicznej na terenach swojego występowania, a także, co często idzie w parze (niestety), nierzadko znajduje się w kolizji z planami inwestycyjnymi człowieka. W związku z powyższym specyfika tego siedliska powinna być znana zarówno inwestorom i działaczom samorządowym, jak i urzędnikom, a nie tylko przyrodnikom.
Pełna nazwa omawianego w niniejszym artykule siedliska przyrodniczego brzmi: „Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nymphaeion i Potamion”. Obejmuje ono bardzo różnorodne zbiorniki wodne, w związku z czym zostało podzielone na dwa wyraźnie wyodrębniające się podtypy: 3150-1 „Jeziora eutroficzne” i 3150-2 „Starorzecza i drobne zbiorniki wodne”.
Ujęte w ww. podtypach akweny stanowią ponad 95% wszystkich wód stojących Polski1. Można do nich zaliczyć naturalne jeziora i oczka wodne, a także starorzecza, czyli odcięte fragmenty dawnych koryt rzecznych – efekt działalności spontanicznie meandrujących rzek. Wszystkie te zbiorniki są niezmiernie różnorodne i odznaczają się odmienną powierzchnią, głębokością, pochodzeniem, bilansem hydrologicznym czy morfologią mis1. Istnieją jednak cechy, które je łączą i są warunkiem występowania w nich bujnego życia – jest to stosunkowo wysoka koncentracja pierwi...
