Strategia trwałego rozwoju: ekohumanizm alternatywą socjaldarwinizmu
Od około 40 lat światowa społeczność boryka się z globalnym kryzysem1. Na co dzień zaczynamy odczuwać groźne konsekwencje zmian klimatycznych2. W odpowiedzi na narastające globalne zagrożenia formowane są dwie radykalnie odmienne strategie przezwyciężania tego kryzysu: socjaldarwinistyczna i ekohumanistyczna3.
Szybciej wyczerpujemy aktualnie dostępne źródła zasobów naturalnych i paliw, aniżeli zapewniamy dostęp do ich źródeł alternatywnych3. Szybciej degradujemy środowisko przyrodnicze, aniżeli przyroda jest w stanie samoczynnie odtwarzać się w postać zgodną z potrzebami życia i rozwoju człowieka4. Ewidentnie narasta zagrożenie jawną lub tajną wojną o dostęp do źródeł deficytowych zasobów naturalnych i przyrodniczych5, 6.
U podstaw pierwszej strategii – socjaldarwinistycznej – leży przekonanie, iż kryzys globalny jest skutkiem pojawienia się wraz z rozwojem nauki i techniki niesprawności do niedawna skutecznych form naturalnej selekcji: osób, rodzin, społeczności, narodów, cywilizacji – dokonywanej poprzez śmierć słabszych, a preferującej „najlepiej dostosowanych” do życia w zmieniających się jego uwarunkowaniach7.
